|
|
 |
Part III |  |
 Part I |
Part II |
Part III |
Signature |
That's all |
|
10. ΦΡΕΣΚΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΚΟΡΩΝΑ Η ΠΩΣ ΤΟ ΒΑΡΥΤΕΡΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ |
||
 |
11. Θ'ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ Xαμηλώνω τα μάτια για να μη βλέπω τους ανθρώπους να περνούν. Έχω όμως σηκώσει τις -άσπρες- κουρτίνες, τώρα, αργά το απόγευμα και αυτοί μας βλέπουν. Για να δω λίγο φως. Μόλις έξυσα από το τζάμι του παρμπρίζ μπρος αριστερά την παλιά και κιτρινισμένη αυτοκόλλητη ετικέττα της Express Service του προηγούμενου ιδιοκτήτη. Επάνω δεξιά η ολοκαίνουρια και κατακάθαρη δική μου οδική βοήθεια -εκείνη που μας κουβάλησε από τα Σφακιά στο Ρέθυμνο πριν 5 μήνες και που μου έφερε το αμάξι τώρα στην Αθήνα μετά την τετράμηνη κράτησή του από την τροχαία στα Χανιά. Από κάτω το νέο ασφαλιστήριο -κι αυτό λαμπερό. Η παλιά νάυλον θήκη είχε εξαφανιστεί, κόλλησα με logo στο τζάμι μια θήκη cd-rom του υπολογιστή. Την ώρα που έξυνα την ετικέττα, μάλλον μόλις είχα τελειώσει, βγήκε από κάπου μια αράχνη και στάθηκε στο άδειο σημείο. Να μια συντρόφισσα, είπα κι αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω όπως πριν, όταν ήμουν στο αμάξι που δεν ήξερα κατόπιν αν ποτέ το ξαναπάρω κι αν ποτέ θα ξαναγράψω, έτσι ή με κανένα άλλο τρόπο. Είναι 7.00 το απόγεμμα. Έχω λίγο χρόνο ώσπου να βραδιάσει οπότε θα βγω για τρόφιμα και εφόδια. Στο άδειο σημείο θα βάλω -λέω- το σήμα για τα τέλη κυκλοφορίας του 2000 που περιμένω να παραλάβω για να κινηθώ κανονικά, εν τω μεταξύ αλλάζω παρκαρίσματα στην ίδια γειτονιά. Είναι κάτω απ΄τ΄άλλα σήματα του ΄99, ΄98, ΄97, ΄96, το 2000 στο τέλος. Πάνω δεν έχει άλλο χώρο και μ'αρέσει αυτό. Δεν ήταν να το πάρω πίσω το αμάξι. Τα περασμένα Χριστούγεννα η τροχαία στα Χανιά με διάφορα προσχήματα εν τέλει μου το κατακράτησε μετά από το ετήσιο κυνηγητό ανά την Ελλάδα και πέρασα μερικές ώρες με χειροπέδες στο κρατητήριο περιμένοντας να διαπιστώσουν (!) ότι εκείνο το πταίσμα που μου έβρισκε ο ηλεκτρονικός τους χαφιές -για ένσημα του ΙΚΑ- είχε παραγραφεί μετά από την παρέλευση της δεκαετίας. Περιττό να πω ότι ποτέ μες στη δεκαετία αυτή δεν είχα πληροφορηθεί την ύπαρξη τέτοιου πταίσματος στο ενεργητικό μου. Στη διάρκεια αυτής της ευεργετικής εμπειρίας η αστυφύλακας που με συνέλαβε με κατηγόρησε για μεταφορά ναρκωτικών ο αστυνόμος υπηρεσίας με πρόσβαλε με ανάλογο τρόπο, απαιτώντας να ομολογήσω ότι είμαι ναρκομανής... Και όταν διαπίστωσαν το "λάθος" μου κράτησαν το αμάξι γιατί δεν είχε πάνω του το ασφαλιστήριο συμβόλαιο, που μας περίμενε ωστοσο, στην Αθήνα. 'Έφυγα από το αστυνομικό τμήμα με ταξί κι έβγαλα από μηχάνημα τράπεζας καθ'οδόν τα τελευταία μου 25.000. 'Οταν φτάσαμε στο Ηράκλειο ζήτησα από τον ταξιτζή να σταθεί στο λιμάνι, τσεκάρισα το εισιτήριο που κατά καλή μου τύχη είχα μαζί μου κι αναχώρησα απνευστί και κατευθείαν από την Κρήτη. Αν επέστρεφα στο σπίτι μου στο Ηράκλειο θα'χα να κάνω με το γείτονα που μπήκε από την ταράτσα στο σπίτι μου με το δίκανο γιατί του έκλεισα το πάρκιγκ με το αμάξι μου, έφερε την αστυνομία, η γυναίκα του με απειλούσε ότι θα βάλει Αλβανούς να με σκοτώσουν και αναγκάστηκα να φύγω ανήμερα Χριστούγεννα απ΄την πόλη. Υποχρεώθηκα ν'αφήσω το αμάξι πίσω. Στην Αθήνα που έφτασα, κατόρθωσα απλώς να μπω στο σπίτι της Κ. Μελωδού, με γατιά, σκύλο και σακ-βουαγιάζ, χωρίς άλλα λεφτά από τα τελευταία μου 4.000 που έβγαλα από το λογαριασμό μου της τράπεζας. Περίμενα στο προαύλιο των Μινωικών γραμμών στον Πειραιά ώσπου να πάει 8.00 ν'ανοίξει το κοντινό υποκατάστημα γιατί τα μηχανήματα δεν δίνουν ποσά μικρότερα από 5.000 δρχ. Βρήκα ταξί με τη γνωστή τρομερή δυσκολία για μένα. Στο σπίτι, η κλειδαριά ήταν παραβιασμένη. Έφερα κλειδαρά ενώ από τον αιφνιδιασμό έκλεισα μέσα το σκύλο: άνοιξα μια πρώτη φορά, μα η σπασμένη κλειδαριά χώρισε στα δυο κι εγώ ξανάκλεισα με το ένα κομμάτι μέσα, έτρεχα στο δρόμο με τα πράγματα στο πεζοδρόμιο και τη θηλυκιά γάτα αγκαλιά να βρω τεχνίτη να μου ανοίξει. Μέσα στο διαμέρισμα, τα κουτιά όπου θα μπορούσε να υπάρχουν κοσμήματα και η θήκη του κινητού ήταν αναποδογυρισμένα. Δυο-τρεις ημιπολύτιμες πέτρες που υπήρχαν ακόμα δεν έλειπαν, ούτε και τίποτε άλλο. Αργότερα έκανα τη σκέψη του κοριού. Ότι κάποιος προσπάθησε να βάλει στο διαμέρισμα ή και το κατάφερε. Δεν έστεκε, αλλά και καμιά άλλη εξήγηση δεν μπορούσα να δώσω. Υποχρεώθηκα να παραμείνω 4 μήνες εκεί παρά τη θέλησή μου, χωρίς βέβαια τη δυνατότητα να κατέβω Κρήτη, ούτε να πάω πουθενά αλλού ή να πληρώσω το πρόστιμο των 250 ecu για να πάρω πίσω το αμάξι και να το φέρω Αθήνα. Έκανα μια ηρωική απόπειρα εξόδου με νοικιασμένο αυτοκίνητο που κατέληξε σε μια αβαρία 50.000 και το δεξί μου χέρι φαγωμένο από το σκύλο, όταν τα βάζω μαζί του δεν μου χαρίζεται. Στο νοσοκομείο του Ερυθρού με περιθάλψανε τόσο καλά που το χέρι έμεινε άκαμπτο έκτοτε. Ο φυσιοθεραπευτής που ήξερε η μάνα μου αρνήθηκε να με περιθάλψει κι ό,τι πρόοδος υπάρχει έγινε με τις δουλειές και κάτι ασκήσεις ανάταξης που βρήκα σ'ένα βιβλίο φυσιοθεραπείας κι έκανα μονάχη μου. Τελικά επαναστάτησα. Πήγα σε ξενοδοχείο, όρμησα στη μάνα μου. Βγήκα από κει μέσα, πήγα σ'ένα άδειο σπίτι συγγενών, κρυφά μου είπε, γιατί αν ήξεραν ότι θα μείνω εγώ δεν θα το επέτρεπαν. Υποτίθεται ότι έμενε η μάνα μου καποια βράδυα. Βέβαια δεν κρυβόμουν και ξέσπασε εμφύλιος. Η πολυκατοικία σύσσωμη λίγο έλειψε να κατασπαράξει τους συγγενείς για να με διώξουν κι αυτοί με ειδοποίησαν ότι θα βάλουν εισαγγελέα για να φύγω. Η μάνα μου κατέβηκε Κρήτη να φέρει λέει το αμάξι και γύρισε με άδεια χέρια! Ευτυχώς το βράδυ πριν επιστρέψει κατάλαβα τι σκόπευε να μου κάνει και τηλεφώνησα στην οδική βοήθεια του αυτοκινήτου να μου το φέρουν πίσω αντί 20.000 δρχ. Αυτή είχε δείξει στην αστυνομία το ασφαλιστήριο και είχαν άρει το πρόστιμο. Έτσι ούτε γάτα ούτε ζημιά, μουδ' ο κάτης μουδ' ο πατές του που λένε στην Κρήτη. Μόνο που σάπισε τέσσερις μήνες στις βροχές το Φιατάκι, μόνο που έμεινα εγώ κλεισμένη σε ένα τετραγωνικό με γάτες και σκύλους τέσσερις μήνες όσο να ξαναβγάλουν το Σημίτη και να βγει κι ο Πούτιν στη Ρωσσία και μόνο που έμεινα με ένα χέρι μισοανάπηρο για την υπόλοιπη ζωή μου όση μου μένει. Μου το έφεραν έξω απ΄την πόρτα, εκεί που έμενα εν μέσω ακριβώς των ίδιων αντιδράσεων όπως κι όταν ταξιδεύαμε: βλέμματα μίσους και αποδοκιμασίας από περαστικούς και συνοίκους, κάποτε και κοροιδίες "Πω, πω φτώχειες!". Το οδήγησα ως την άλλη γωνία όπου κατά καλή τύχη ήταν το συνεργείο που το είχε φτιάξει κι άλλοτε. 'Όταν ετοιμάστηκε, φόρτωσα τον υπολογιστή που μου έφερε τουλάχιστο από το Ηράκλειο η μάνα μου, αφού πρώτα πρόλαβα κι έγραψα δυο-τρία έγγραφα, βιογραφικά και αγγελίες για δουλειά. Τους γάτους, το σκύλο και είμαι εδώ πλάι, παρκαρισμένη, περιμένοντας να πάρω το σήμα για τα τέλη κυκλοφορίας και να φύγω. Για το σπίτι της Κ. Μελωδού δε συζητώ, πέρασα τις προάλλες να ελέγξω την κατάσταση καλύτερα να αποφεύγω να περνώ από τη γειτονιά. Αναποδογύρισαν τις γλάστρες που είχα στο χωλάκι μπρος στην πόρτα, τις έστησα όρθιες ξανά, θα ζήσουν. Για το Λυκαβηττό, για το δρόμο, δεν έχω κανένα παράπονο. Ως συνήθως κόντρα σε κάθε νοήμον ον που μας καταδιώκει, αυτός χαίρεται να τον πατάμε και να μας κουβαλάει. Όπως -περίπου- η αράχνη, η πεταλούδα, το σπουργίτι και ο Ρόνυ που από τη στιγμή που μπήκε εδώ μέσα δε σταματά να παρεμβαίνει ρονρονίζοντας, συμβουλεύοντας, βοηθώντας. 'Οπως τότε που μου βρήκε το χρυσό σταυρό που έχανα λίγο πριν μπουκάρουν οι μπάτσοι στο Ζαρό οπότε τον έχασα οριστικά και ίσα που γλιτώσαμε τότε, χάρη σ'αυτόν, τη σύλληψη και το αυτοκίνητο. 'Όταν ανέβηκα έδωσα αντίγραφο από τα πρώτα χειρόγραφα στο Στάθη να μου πει τη γνώμη του. Φυσικά δεν μου είπε τίποτα, εκτός από το "να καθήσω φρόνιμα μη χάσω το επίδομα" (που μου δίνει, αντί για τη διατροφή του διαζυγίου). Βλέπεις συγκρότημα Λαμπράκη είναι αυτό και κυβέρνηση Σημίτη που επενακλέχτηκε έστω και οριακά. Ως τούτο το δευτερόλεπτο δεν μου είχε περάσει απ΄το μυαλό ότι θα ξανάγραφα. Το να ξαναπάρω το αυτοκίνητο ήταν ένα παραμύθι της Χαλιμάς μα και τότε ακόμα δεν είχα σχεδιάσει ούτε φαντασθεί πως θα ξαναπιάσω το μολύβι. Κι όμως: φαίνεται πως αυτά τα δυο πάνε μαζί, ως την αιωνιότητα. Για ζωή και για θάνατο και πέρα από κει. Και με τον ίδιο ίσως τρόπο, μόλις πήρα τον υπολογιστή στα χέρια μου κάνω κινήσεις για δουλειά. Το ίδιο αυτόματα, επίμονα κι απροσχεδίαστα. Ορισμένα πράγματα φαίνεται πως γίνονται σχεδόν ασυνείδητα μόλις υπάρξουν τα μέσα γι'αυτό. Εκτός βέβαια αν αποφασίζεις αλλοιώς. Αν όμως θέλεις κάτι επί πολύ καιρό αλλά μάταια και ξάφνου σου δοθεί το μέσον γι'αυτό, τότε είναι όπως η διέξοδος στη θάλασσα. Το νερό κυλά από το νόμο της φύσης. Τίποτα σημαντικό για τη συναισθηματική ή την υλική πλευρά της κατάστασης. Η Αθήνα όπως όλη η Ελλάδα είναι αφιλόξενη για μένα. Βρίσκω μονάχα καταφύγιο στον καιρό που στα γυρίσματά του σαν σε μικρές κόχες κουρνιάζω και κοιμάμαι όπως το'χα διακρίνει από παλιά, "ασφαλής" τότε, όπως έμοιαζε, σαν παραμύθι ή όραμα. Μα ακόμα και τότε, ικέτης είμαι στα πόδια χυδαίων προθαλάμων και τριμμένων πεζουλιών κι ούτε ναών καν. Η αληθινή γαλήνη και η έκφραση του εαυτού έρχεται μονάχα τις σπάνιες εκείνες στιγμές που καταφέρνεις νίκη και ήττα των εχθρών σου. Μύρισα πριν λίγο το αποσμητικό χώρου του αυτοκινήτου. Βανίλια, σε κίτρινο διχτάκι. Την προηγούμενη της σύλληψης είχα γυρίσει όλα τα βενζινάδικα της εθνικής Χανίων-Ρεθύμνου ώσπου να το βρω. Σαν για ν'αποχαιρετήσω το Φιατάκι, να το αφήσω καθαρό και μοσχομυρισμένο. 'Οσο έλειπε, το σκέφτηκα κανα-δυο φορές αυτό το αποσμητικό. Σαν όλα τα "θέλω" μου, μού τ'αρνήθηκαν κι αυτό πεισματικά. Παντού είχε τελειώσει, δεν έβρισκαν, δεν είχαν. Κι εγώ να οδηγώ χωρίς πινακίδες, γιατί είχαν μείνει στο Ηράκλειο κι ας είχα πληρώσει το πρόστιμο, ίσαμε το τελευταίο βενζινάδικο της εθνικής όπου επιτέλους το βρήκα και το πήρα. Ετοιμοθάνατοι όπως παντού και σ'όλα, μα με τη χάρη του θεού βρισκόμαστε. Σ'ένα εύθραυστο σαν κουκούλι μεταξιού ή διάσιμο αράχνης παρόν, όπου ότι λατρέψαμε πράγμα ή ζωντανό κρατά μια θέση κι αυτό και ζει, μαζί μας, φαινομενικά σαν όλων των άλλων μια ζωή μα, εκείνοι που μας πυροβολούν γνωρίζουν, πόσο θνητή κι αθάνατη είναι.- |
|
|
|
|
|
|
|
||